Eindelijk! Na al heel wat jaartjes fotografie heb ik eindelijk de kans gekregen om een steenuiltje te fotograferen. Een uil is voor mij altijd iets speciaals geweest. Is het omdat je ze zo weinig ziet, omdat ze geruisloos vliegen, het rovers zijn, of de kracht en de wijsheid dat er vanuit zo een uiltje uitgaat, geen idee. Maar tot vorige week was het me nog niet gelukt om er één deftig op een foto vast te leggen. Op één dag heb ik nu meer foto's dan ik had durven hopen.
Steenuiltjes zijn dan ook nog eens de kleinste uiltjes die we hier tegenkomen. Je moet al goed kijken om ze te zien zitten op een weipaal of in een knotwilg. Hun camouflage werkt perfect.
De citroengele ogen met zwarte pupil vallen mooi op in het bruine verenpak. Maar goed, hierbij reeds een selectie aan foto's later volgen er nog wel eens een reeksje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten